Prolog

Prolog

Śniąca

Sen na wodzie

Miasto zarazy i koronek

Kroki w nocy

Powtarzają moje wołanie

Wenecja, Włochy

Nikt nie widział smukłej dziewczyny o bursztynowej skórze, spacerującej po wodzie Wielkiego Kanału, stawiającej powoli jedną stopę za drugą. Światło księżyca odbijało się od jej przyciętych czarnych włosów, a rąbek sukni ociekał z każdym krokiem. Po obu jej stronach uwiązane łodzie i gondole kołysały się na ciemnej wodzie, smród kanału kontrastował z pięknem pałaców. Samo miasto gniło po cichu, rok za rokiem, krusząc się i rozpuszczając w sen o splendorze i rozpadzie.

Micol szła wyprostowana, poważna i cicha, zmęczona utrzymywaniem się na wodzie, lecz wciąż nie mogła przestać, bo gdyby przestała, musiałaby pójść do domu, jej nowego domu. Wrócić do pałacu Vendraminów, gdzie śpiąca dziewczyna wydaje się kraść powietrze z jej płuc, gdzie dolegliwości powoli zjadają ciało jednego z jej braci, a umysły pozostałych – powrót był po prostu nie do zniesienia.

Ale musiała. Nie było innego bezpiecznego miejsca, a bycie samemu na zewnątrz w nocy lub o jakiejkolwiek innej porze, było naprawdę prawie pewną śmiercią.

Mimo to, przez jeszcze chwilę Micol zamierzała iść pod światłem księżyca, z dźwiękiem chlupiącej wody w uszach, powolnym szumem jej sukni odsyłającym szczury biegiem wzdłuż ścian pałaców. Micol spojrzała na małą ich paczkę, grube, czarne i nieustraszone, schodziły  po pozłacanej fasadzie do wody. Następnie spojrzała w górę czarne niebo wciąż wykropkowane gwiazdami, powoli zmieniało się w pomarańcz na wschodzie. Tęskniła za wolnością, czystością i marzyła o tym by być daleko, daleko od tego umierającego miasta.

Ale wiedziała, że w jednym z nadchodzących dni, plaga dopadnie i ją. Tak jak dopadła jej braci Tancrediego i Ranieriego. Dla niej, szybka śmierć przez demona byłaby lepsza od Azasti. Więc Micol podjęła decyzje, jak tylko zauważy pierwsze oznaki na sobie- niebieskie paznokcie, ciągłe zmęczenie, krwawienie z najmniejszego zacięcia, najmniejszego sinika, wyjdzie i będzie iść, po prostu iść.

A gdy oni zaatakują, nie będzie się bronić.

Promyk światła tańczył na gołej stopie Micol. Nadchodził świt i miasto niedługo się zbudzi. Nie mogła już dłużej zwlekać. Musiała wrócić i pozwolić tym szalonym Vendraminom zamknąć ją na kolejny dzień.

Micol zadrżała, gdy wciągała się na ulicę, jej ręce zmagały się ze znalezieniem uchwytu na pokrytych algami cegłach. Usiadła na chwilę na bruku, jej mokre stopy zamarzały na zimowym powietrzu, zmusiła się by wstać. Ile by dała, by nie widzieć więcej Lucrezi, śpiącej dziewczyny. Nigdy więcej nie słyszeć jej krzyków, nie dopóki żyje.

Micol szła na palcach wzdłuż ulicy aż do pałacu. Podwinęła sukienkę i związała w supeł na biodrze. Następnie zaczęła się wspinać po ścianie pokrytej bluszczem. Jej smukłe kończyny były silne i giętkie, jej uchwyt mocny jak u kogoś, kto wspinał się na drzewa każdego dnia swojego piętnastoletniego życia. Nie minęła chwila, a już pokonała ścianę i przeskoczyła do ogrodu Vendraminów, nie wydając dźwięku, wylądowała na zmrożonej trawie. Jednym, pełnym wdzięku ruchem podniosła ręce, wyprostowała palce i wyszeptała parę słów w starożytnym języku. Z nieba uderzył piorun, dotknął jej palca, przeszedł przez ciało i rozładował w ziemi. Jedna z Vendramińskich pułapek na demony - znała je wszystkie. A przynajmniej miała taką nadzieję. Może pewnego dnia, wracając z jej nocnych spacerów po wodzie, znajdzie się wykrzywiona lub porażona prądem przez pułapkę, o której nie wiedziała, lub zostanie zjedzona żywcem przez jakiś nowy Elemental, nad którym nie będzie mieć kontroli. Lecz wciąż, mimo tego, jakie to niebezpieczne, nie mogłaby przestać wychodzić w nocy. Gdyby musiała spędzać noce zamknięta z tymi szalonymi ludźmi, którzy udzielali jej teraz schronienia, ona także by oszalała. Jak Lucrezia. Często w swoich snach, Micol widziała siebie leżącą obok Lucrezi w równie zadręczającym śnie, nie będąc nawet w stanie się obudzić.

Gardłowy ryk przerwał jej rozmyślenia. Odwróciła się, by zobaczyć czarną jak noc bestię patrzącą prosto na nią, zwężone oczy, kły zbyt duże by zmieścić się w buzi, ślina ściekająca z szyi na trawę. Stworzenie wzięło zamach i uderzyło.

- Ała! Moje nogi, ty głupia bestio! Och, chodź tutaj. Cieszysz się, że mnie widzisz? Ja też. Dobry chło… - Nie miała czasu by dokończyć zdanie, kiedy strzała świsnęła jej przed nosem i wbiła się w ceglaną ścianę za nią.

- Co ty po co zrobiłeś? – wyszeptała, zbyt zła by wymówić poprawnie. Młody chłopak stał parę metrów od niej, w oczach miał furię. Naciągnął na łuk kolejną strzał.

- Zabiję cię zanim zabijesz nas oboje. Rozumiesz mnie? – przemówił, a coś w jego głosie dało Micol pewność, że nie żartuje.

Wściekła przeszła przez wypielęgnowany ogród pomiędzy rzędem kamiennych posągów i jednym zadbanym krzakiem róży. Chłopak szedł tuż za nią.

- Jeśli mnie zabijesz, twój ojciec zabije ciebie, Alvise.

- Nie jesteś tak cenna Micol. Przestań wyobrażać sobie, że jesteś jakąś księżniczką.

Micol zatrzymała się gwałtownie i odwróciła twarzą do Alvisea.

- Tak cóż, więc ty przestań sobie wyobrażać, że jesteś jakimś bohaterem, bo nie masz żadnych mocy, a Tajny dziedzic bez mocy nadaję się do nicz…- Jej słowa znów zostały przerwane, tym razem przez policzek tak szybki i silny, że obrócił jej głowę na drugą stronę. Czuła smak krwi w ustach.

Micol widziała czerwień. Zmrużyła oczy i ściągnęła ramiona. Jej krótkie czarne włosy zaczęły się powoli podnosić.

- Co ci się wydaje, że robisz dziewczynko?

Guglielmo Vendramin stał przednią. Bezceremonialnie złapał ją za ramię i zaciągnął do środka. Gdy tylko zatrzymali się w holu, z ornamentowanym sufitem i arkadowymi oknami, rzucił ją na podłogę.

Micol szlochała w gniewie. Była wściekłą. Wkrótce przyjedzie po nią jej brat i zabierze daleko stąd. Skupiła się na kafelkowej mozaice, podążając za jej kształtami, kolorami. Nie było jej tam. Ciało było, ale umysł nie. Nie pozwoli im wygrać.

Przyglądała się podłodze, mozaice wirujących kolorów. Lew w ogniu pożerający słońce, symbol Vendraminów, brutalny jak oni. I szalony jak każdy z nich.

Nagle silna ręka złapała ją za ramię i postawiła na nogi.

- Micol, wydaje mi się, że nie rozumiesz sytuacji -  syknął Vendramin. Jego srebrne włosy i broda błyszczały w promieniach wschodzącego świtu, głębokie rysy twarzy i oczy zmęczone martwieniem. – Tajne rodziny wymierają przez Azasti, przez demony zbliżające się do nas. A ty uciekasz jak mała dziewczynka. Uczyniłaś pułapki wokół pałacu bezużytecznymi, jakby to był jakiś żart!

- Ona nas zabije ojcze – powtórzył chłopak. Vendramin spojrzał na syna. Jego mocne cechy, ostre kości policzkowe, biało-blond włosy. Był kopią swojej matki. Tylko dziewiętnastoletnią, a już tak dużo spoczywało na jego barkach. Każdego ranka Vendramin sprawdzał go czy nie ma śladów Azasti, która pochłonęła już tak wiele włoskich Tajnych rodzin, ale jak dotąd ich rodzina była oszczędzona.

- Nie zabije – niespodziewanie zaprzeczył Vendramin. W jego głosie pojawił się cień zmęczenia, które kłóciło się z jego dumną postawą. – Otrzymała swoją lekcję. Nieprawdaż Micol?

Micol spuściła wzrok. Nienawidziła go. Nienawidziła ich wszystkich i chciała iść do domu. Ale wiedziała, że mają rację. Wiedziała, że to, co zrobiła było głupie. Musi przetrwać będąc zamkniętą z tymi wszystkimi chorymi ludźmi, tymi szaleńcami.

  W tym momencie krzyk przerwał ciszę. Następnie słychać było tupot stóp i stukanie obcasów. To śpiąca dziewczyna krzyczała w koszmarze, a Cosima, główna pokojówka i opiekunka Lucrezi, biegła ją zobaczyć.

- Jeżeli się nie podporządkuje – Vendramin kontynuował, jego oczy były skierowane na twarz Alvise'a, ale słowa zdecydowanie do Micol – wie, co się z nią stanie.

Micol dostała mdłości.

Tak. Wiedziała.