19. Tygrysy północy

19

Tygrysy północy

Gdybym tylko mógł, zawrócić

Do naszego domu w słońcu

Spleść znów wątki

Życia tak jak splecione były

Sara już kiedyś słyszała ten ryk, w ogrodzie w Edynburgu. Tamtej nocy jej kotka Cień została pokiereszowana, pozostała z niej mała kupka kości i zakrwawione czarne futro. Tej nocy także jej przyjaciółka Bryony poznała prawdę o tajemnicy, którą skrywała Sara i życia ich obu zmieniły się na zawsze.

Teraz po raz kolejny Sara zajęła miejsce w kręgu twarzą na zewnątrz. W środku tym razem nie znajdowała się Bryony, a wciąż nieprzytomna Micol. Kolejny ryk dobiegł z za drzew. Kropla potu spłynęła po plecach Sary, podczas gdy gałęzie dębów nad ich głowami tańczyły i kołysały się. Wszyscy instynktownie skierowali głowy w kierunku dźwięku.

Ale pierwszy demon-tygrys nadszedł z przeciwnego kierunku, skradając się z za krzewu paproci powoli, spokojnie, jakby nie śpieszył się by zabić. Spojrzeli na potwora. Sara pamiętała go dobrze, było to coś pomiędzy tygrysem a hieną. Muskuły falowały mu pod futrem, paszcza wypełniona była rząd za rzędem ostrymi zębami. Ten był biały, a dwa wielkie kły wystawały z każdej strony jego paszczy. Przypominał Sarze tygrysa szablo-zębnego. Kolejny ryk wydostał się z głębi jego paszczy, oczy zwęziły się w dwie czarne szczeliny. Jego instynkt mówił mu by zabijać i pożerać.

- Nie przerywajcie kręgu! Może być ich więcej wokół! – wyszeptała Sara. Obok niej, Sean już kreślił runy, małe czerwone iskry tańczyły wokół jego sgian-dubha.

Sara, Sean i Niall stanęli twarzą w twarz z demonem, kiedy Elodie, Nicholas i Alvise byli odwróceni do niego plecami. Potrzebowali całej swojej silnej woli żeby się nie odwrócić, ale posłuchali Sary. Surari powoli postąpiło naprzód, a jego biało futro zaczęło zmieniać kolor na brązowo zielony, upodabniając się do trawy i liści rozrzuconych na ziemi.

Kamuflaż, przypomniała sobie Sara.

Nagle bez żadnego dźwięku demon-tygrys uderzył na Nialla z wstrząsającą mocą, zatapiając pazury w jego klatce piersiowej. Gdy tylko potwór dotknął bluzy Nialla zmienił kolor na niebieski. Podniósł głowę, rzędy żółtych zębów lśniących śliną były gotowe, by ugryźć twarz Nialla, ale runy Seana uderzyły Surrai, czerwone wstążki kształtowały się w powietrzu. Potwór stał sparaliżowany, jego ząb dotykał policzka Nialla, ślina spływała mu po twarzy.

Sara mogła dostrzec przerażenie w oczach Nialla. Jej ręce gotowe były, by uderzyć Czarną Wodą, ale nie odważyła się ruszyć, by nie rozproszyć koncentracji Seana – bestii wystarczyłaby sekunda żeby zamknąć swą paszczę. Rany pojawiły się na skórze bestii, gdy czerwone wstążki zaczęły ciąć jego skórę, czarna krew spływała po twarzy i piersi Nialla.

- Sara! Teraz! – zawołał Sean, przerywając potok antycznych słów. Sara rzuciła się na Surrari i zatopiła swoje dłonie w futrze z okrzykiem furii. Bestia ryknęła i upadła na Nialla, grzebiąc go pod swoim olbrzymim cielskiem, jego oczy rozszerzyły się. Demon zaczął się trząść i ryczeć z bólu. Czarna Woda spływała z jego ust, uszu i czarnych nozdrzy mieszając się z czarną krwią.

Sara wciąż zanurzała ręce w futrze bez litości, samej rycząc jak Surari. Przesunęła swój ciężar ciała na bok wraz z Surrai tak by uwolnić Nialla. Gdy Surari dotknął ziemi, zmienił się z czerwonego ponownie na zielony.

Niall podniósł się wspierając się na jednej krwawiącej ręce, drugą przeczesywał ziemię szukając swojego sgian-dubha. Po chwili znów upadł, jego twarz zalała agonia. Zacisnął obie ręce na piersi. Surari krzywiło się z bólu, czarna krew i czarny pot mieszały się i przesiąkały do ziemi. Demon naprężał mięśnie w bolesnych spazmach dopóki nie rozpuścił się z ostatnim uderzeniem Czarnej Wody.

Sara wzięła serię wdechów zanim zdołała powiedzieć.

- Niall, wszystko w porządku?

- Uważaj! – krzyknął Sean. Sara i Niall odwrócili się, by zobaczyć Alvise, Elodie i Nicholasa stojących naprzeciwko dwóch demonów-tygrysów, zakamuflowanych na czarno od ciemnego tła krzaków. Ręce Nicholasa zaiskrzyły na niebiesko i ściana ognia urosła między nimi a demonami-tygrysami. Ale śmielszy z dwóch Surari przeskoczył przez nią, ledwo mijając Elodie, delikatny dym podniósł się z jego futra.

- Niryani! – krzyknęła Elodie i rzuciała się na bok potwora, natychmiast dźgając go, rozmazywała czarną krew. Bestia zatrzęsła się, zrzucając Elodie i prawie przygniotła ją swoją masą, kiedy niespodziewanie upadła. Strzała wystawała z paszczy Surari.

- Alvise – powiedział cichy głos. Micol oprzytomniała. Alvise pociągnął ją, próbując zabrać od ściany ognia. Wtedy demon-tygrys rzucił się na niego, futro potwora falowało na zielono gdy opuszczało cień, potem na niebiesko gdy przechodziło przez płomienie, potem znów na czarno. Alvise musiał puścić Micol. Stała oszołomiona, wciąż za słaba, aby przywołać swe moce.

Elodie w jednej chwili dopadła demona, jej trucizna przesączyła się do jego wnętrza. Bestia próbowała warczeć, ale jego warknięcie zamieniło się w skowyt. Gdy trucizna dostała się do żył Surari, demon-tygrys rzucił się po raz kolejny, na ślepo próbując zniszczyć wszystko na jego drodze – a przed nim była Micol, wciąż oszołomiona, bezbronna. Wystarczył moment – bestia otworzyła paszczę, jej kły gotowe były by zatopić się w gardło Micol, wtedy Sara skoczyła na potwora, przetaczając się z nim z dala od Micol. Zatopiła dłonie w jego futrze. Bestia już osłabiona przez truciznę Elodie ostatni raz zadrżała i wydała bolesny skowyt, potem znieruchomiała. Przez chwilę oczy Sary spotkały oczy Micol.

Odkupienie, pomyślała. Ocaliła życie Micol.

Sara pozwoliła sobie upaść na pięty, ale zanim mogła wziąć oddech, demon, który chował się w gałęziach nad nimi, ten który pierwszy wydał ostrzegawczy dźwięk, w końcu zaatakował. Pozwolił sobie opaść na ziemię i dziobnąć pierwszą rzecz, jaką zobaczył – Sarę. Przewróciła się na plecy, Surari na nią. Poczuła jak łamią jej się żebra i zapłakała w bólu. Surari warknął i przygotował się do ugryzienia, z jego paszczy ściekała czarna ślina na jej twarz…

I wtedy znieruchomiało.

Zeszło z Sary, badając okolicę swym złym wzrokiem i wydało ostatni skowyt. Nicholas powtórzył ryk, tak jakby zrobił to demon i chwycił Surari za jego futro. Podniósł go ponad siebie tak jakby nie było to nic ponad dużego kota i cisnął je na ziemie tak mocno jak tylko potrafił. Usłyszeli pęknięcie i bestia pozostała już nieruchoma. Nicholas nie miał władzy nad tymi Surari, teraz jego ojciec przejął kontrolę. Nie zabiłyby go, nie kiedy Nicholas wykonywał rozkazy ojca, ale zraniłyby go, a jego ojciec czerpał by z tego przyjemność.

Sara złapała się za swoją krwawiącą pierś, jej serce i dusza wypełniły się strachem. Demon-tygyrs zamierzał odgryźć jej głowę, ale oszczędził ją. Tak jak zrobił to demon na stacji benzynowej.

Dwa razy jej życie zostało oszczędzone.

I wtedy doszła do naturalnej konkluzji, a świadomość zmroziła ją do kości. Potrzebują mnie. Mają dla mnie zadanie.

Jej oczy spotkały Seana ponad łapami demona-tygrysa i porozumieli się bez słów. Podniosła się w górę i zauważyła na sobie spojrzenie Elodie, jej wyraz twarzy był nie do odgadnięcia. Elodie szybko odwróciła wzrok.

- Dziękuję, Alvise – powiedziała zamiast tego francuska, patrząc na nowoprzybyłego. – Gdyby nie ty, Surari by mnie zabiło.

- To wszystko co potrafisz zrobić? Wystrzelić strzałę? – powiedział Nicholas. – Jak Strażnik?

- Stracił swoje moce – zaszlochała Micol. Bała się syna Króla Cieni, ale była także wściekła. Przez swoich braci, przez jej rodziców, przez wszystkich którzy umarli. Przez siebie. – Zabili jego matkę na jego oczach, zrobiły to demony takie jak ty! Więc nie waż się do niego tak mówić!

Alvise spojrzał zaskoczony na Micol. Nie powinna go nienawidzić?

- W porządku Micol. To nie ma znaczenia – wyszeptał, ale jego oczy mówiły co innego.

- A gdybyś nie zauważył, potrafi trafić byka w oko z odległości mili! – Włoski akcent Micol był teraz lepiej słyszalny niż kiedykolwiek, jej policzki zapłonęły na różowo, dłonie skrzypnęły.

- Przestań! Zabijesz się! – powiedział Alvise.

- Zignoruj go, Alvise. Więc to ci się przytrafiło? – przerwał Sean. – Straciłeś swoje moce?

Alvise przytaknął.

- Tak, w ciągu nocy.

- I czym one były? Twoje moce?

- Czy to ma znaczenie?

Sean klepnął go w tył jego głowy, tak jakby prowadzili zwyczajną rozmowę.

- Więc ludzie mogę utracić moce… i może zdobyć również?

Sara napięła się. Rozumiała głęboką potrzebę Seana, by dowiedzieć się czegoś o swoich korzeniach, ale to ją niepokoiło.

Serce Sary wypełniło się czułością dla niego. W jego umyśle, tak wiele zależało od tego czy odziedziczył moce czy nie. Dla niej, Sean był tylko Seanem, z lub bez Sekretnej krwi, z lub bez mocy.

- Przepraszam… Nie miałem pojęcia. Dlaczego pytasz? – odpowiedział Alvise, zacieśniając po raz kolejny swój kołczan na piersi.

Sean potrząsnął głową, wypełniło go rozczarowanie.

- Bez znaczenia.

Sara poszukała wzrokiem oczu Micol. Część jej miała nadzieję, że uratowanie życia Włoskiej dziewczynie zagwarantuje jej przebaczenie. W końcu Micol zbliżyła się.

- Uratowałaś mnie – powiedziała.

- Tak.

- Dziękuję - odpowiedziała Micol patrząc w dół. Być może z czasem wybaczy jej, ale nigdy nie zapomni.

- Micol - powiedział Sean – twój brat poprosił mnie bym się tobą zaopiekował. Zrobię co w mojej mocy. Obiecuję.

Micol przygryzła wargę i nie odpowiedziała.

- Chodźmy – zakomenderował Sean, podnosząc swój plecak.

Sara zwykle nie lubiła zbyt otwarcie okazywać uczuć– jej uczucia były zbyt głębokie, by wszyscy je widzieli, ale gdy szli zbliżyła się do jego boku i musnęła jego palce przez chwilę.

- Kocham cię - wyszeptała tak cicho, że nikt po za Seanem nie mógł jej usłyszeć.