26. Głos foki

26

Głos foki

Dzwonię do ciebie każdej nocy

W moich snach

Małe żółte światełka tańczyły przed oczami Sary, jej głowa spoczywała na miękkim mchu. Pocieszający taniec świateł wydawał się surrealistyczny w Świecie Cieni, ciasny i intensywnie niebezpieczny. Sara poczuła małą iskierką radości, to było dziwne, tak jakby to uczucie mogło nie należeć do niej. Nie mogło być jej, śmianie się w ciemności. Cień uśmiechu zatańczył na jej ustach tylko przez parę sekund, ale wciąż się liczył. Dziwne uczucie spokoju wypełniło ją. Pochodziło z jej wnętrza, miejsca, o którym zapomniała. Przed jej zamkniętymi oczami pojawiły się obrazy Seana, jego zapach, uczucie jego ramion oplatających ją, jego usta na jej ustach, aż osunęła się w sen.

Natychmiast głos rozbrzmiał w jej głowie, głos, którego nie znała. Słowa w obcym języku, a później w Antycznym. Głos zaczął ją wołać, a serce Sary posmutniało we śnie – chciała, by ten moment spokoju został z nią na zawsze, a nie zamienił się w kolejny brutalny sen. Jęknęła w ciemności.

- Sara Midnight – zawołał głos, a Sara znalazła się w pokoju zatopionym w złotym świetle, białe jedwabne zasłony spływały wokół okien odsłaniając ozłocone morze. Było ciepło, tak ciepło, podobało jej się to uczucie – była zmarznięta od niepamiętnego czasu. W powietrzu unosił się znajomy zapach, ten sam zapach, co na Islay.

Wodorosty, to było to. Woda, wodorosty i morze. I słońce, słońce wypełniające jej oczy, jej umysł i jej duszę.

Pojawił się przed nią kształt – długie włosy, opływająca suknia w kształcie dziewczyny. Jej serce zabiło przez chwilę szybciej.  Miała kiedyś wizję jej matki przed śmiercią i w tej wizji Anna miał długie czarne włosy opadające na ramiona i nosiła długą koszulę nocną. Czy to była ona? Czy jej matka wróciła, by pomóc jej jeszcze raz?

- Mama? – wyszeptała.

- Nie, przykro mi – powiedziała postać po angielsku. Miała młody głos, prawie dziecięcy. – Nie jestem twoją mamą. Ja za moją również tęsknię. – Gdy tylko skończyła zdanie, dziewczynka zaczęła znów szeptać słowa w Antycznym Języku.

Gdy oczy Sary dostosowały się do złotego światła, mogła rozróżnić twarz dziewczyny, jej ciało. Blond włosy, prawie białe, zwisały jej do ramion, jasnobłękitne oczy wpatrywały się w nią. Miała na sobie długą, błękitną sukienkę z mieniącego się jedwabiu. Jej ręce były chude i białe. Czy była człowiekiem? Duchem? Z pewnością nie była Surari. I wtedy jej zapach uderzył nozdrza Sary, bardziej niż zapach morza. Lilie, słodkie z nutką zgnilizny, jak bukiet kwiatów zostawiony, na zbyt długo w cieple.

- Winter jest Turaj. Jest bezpieczna – powiedziała dziewczynka. Jej słowom towarzyszyło dziwne echo, tak jakby docierały z daleka.

- Winter! Powtórzyła Sara. – Co masz na myśli mówiąc „tutaj”? Gdzie jest „tutaj”?

- Pałac Vendraminów. Jest bezpieczna i ma się dobrze.

Sara nie mogła powstrzymać się od uśmiechu ulgi.

- Mam wiadomość dla Alvise’a – kontynuowała dziewczynka. - Próbowałam go dosięgnąć, ale jesteś jedynym Śniącym pośród was, wystarczająco silnym, by mnie usłyszeć. Powiedz mu, że jego ojciec jest z niego dumny. Powiedz, że jego siostra, również jest z niego dumna.

- Powiem mu.

- Winter chce byś przekazała wiadomość Niallowi. Mówi, że wkrótce się zobaczą. Że wkrótce będą pływać razem w morzu.

- Powiem mu. – Ponownie przytaknęła.

- Posłuchaj mnie, Sara. Widziałam twoją drogę. Twoje przeznaczenie się przygotowuje. Musisz być gotowa… Och…

- Co się dzieje? Wszystko w porządku? – Sara postąpiła krok w kierunku dziewczynki i złapała ją.

- Nie! Lasciami andare! – krzyknęła błagalnym tonem i przycisnęła swoje długie cienkie palce do skroni. Sara nie miała pojęcia, co powiedziała, ale mogła dostrzec, że dziewczynka jest w rozpaczy. Wyciągnęła ręce, by dosięgnąć dziewczynki, ale zamiast napotkać ciepłe ciało, nie poczuła nic. Dłonie Sary przeszły przez ciało dziewczynki, tak jakby ta była duchem. Tak jakby wcale jej tam nie było.

- On chce cię. Potrzebuje cię, Sara. Nie pozwól mu cię wziąć! – Jej słowa zginęły w złotym blasku, który oślepił Sarę i wyciszył wszystkie dźwięki.

Obudziła się z wstrząsem, otwierając oczy na noc w Świecie Cieni, ktoś ją wołał.

- Sara!

- Sean? – mrugała chwilę, odnajdując siebie i wtedy przypomniała sobie wiadomość, jaką miała do przekazania. – Niall! Gdzie on jest? Niall!

- Co… czekaj – powiedział Sean i pogrzebał w swoim śpiworze. Znalazł latarkę, zapalił ją, oświetlając swoich śpiących przyjaciół, aż wiązka światła oświetliła Nialla. Sara podążyła za światłem na kolanach, aż dotarła na tyle blisko, by móc wyszeptać mu do ucha.

- Niall…

- Tak! Surrari? – usiadł prosto z natychmiast obnażonym ostrzem.

- Szaa! Nie, żadnego ataku. Miałam sen. Musiałam ci powiedzieć! Winter ma się dobrze – powiedziała.

- Winter? – wyszeptał.

- Dziewczynka powiedziała mi, że Winter jest z nią w miejscu zwanym… Vendramin? To dom Alvise’a czy nie?

- Vendramin? – odezwał się śpiący głos obok nich. Alvise. – O co chodzi?

- Sara śniła o Winter – zaczął Niall.

- Nie do końca. Śniła mi się dziewczynka…

Alvise spojrzał na nią w blasku latarek.

- Dziewczynka? Jak wyglądała?

- Miała długie blond włosy, jak twoje. Była bardzo chuda i szeptała.

- Lucrezia. To moja siostra Lucrezia. – odpowiedział Alvise głosem pełnym emocji. – Miała się dobrze?

- Tak mi się wydawało. Powiedziała mi, że Winter jest z nimi i jest bezpieczna, że chce, żebyś to wiedział – powiedziała Niallowi. Niall oddychał ciężko. Sara mogła dostrzec emocje na jego twarzy, jak zmieniające się kolory w kalejdoskopie – nadzieja, ulga, strach i tęsknota, tęsknota, którą Sara mogła sobie tylko wyobrazić. Ona i Sean byli rozdzieleni przez ścianę zbudowaną z wiary i lojalności, ale przynajmniej fizycznie byli razem.

- Powiedziała, że Winter ma się dobrze? – powtórzył powoli Niall.

-Tak. Chciała żebyś to wiedział. Lucrezia próbowała cię dosięgnąć, ale nie mogła, więc powiedziała mi.

- Dzięki Bogu! – Niall zakrył twarz dłońmi i oparł się o drzewo. – Dzięki Bogu – powtórzył i stłumił szloch unosząc palce, tak by Sara nie widziała, że płacze. Jeszcze niedawno, byłby sparaliżowany przez swoje emocje i niepewny, co robić, ale przeszli razem przez tak wiele, a ona dbała o niego bardziej, niż była skłonna to przyznać. Nie potrafiła pomóc inaczej niż obejmując go ramionami, bez zawstydzenia.

- Wszystko jest dobrze. Żyje i ma się dobrze. Wkrótce ją zobaczysz – zapewniła go.

Niallowi odebrało mowę. Alvise położył dłoń na plecach Sary.

- Czy powiedziała coś jeszcze? Lucrezia?

Sara uwolniła Nialla z uścisku.

- Tak, w zasadzie – odpowiedziała i poszukała wzrokiem Seana. – Powiedziała, że dostrzegła moją ścieżkę, że moje przeznaczenie się przygotowuje i, że muszę być gotowa, ale… została… odciągnięta w jakiś sposób. Tak, to było uczucie jakby jej umysł został odciągnięty od mojego. Nie mogła powiedzieć mi nic więcej, ale powiedziała, że wróci.

Twarz Seana była napięta, jego czoło zmarszczone w zmartwieniu.

- Masz jakiś pomysł, co mogła mieć na myśli?

- Nie. Alvise?

- Wszystko, co wiem, to to że umysł mojej siostry… podróżuje. Wie dużo, mówi nam dużo. Musi wiedzieć, o czymś, co powinnaś wiedzieć, Saro. Nie potrafię sobie wyobrazić, co mogło ją zmusić do opuszczenia twojego umysłu. Nie słyszałem o nikim, kto byłby w stanie jej to zrobić. Czy powiedziała cokolwiek jeszcze? Może po włosku, albo w Antycznym języki?

- Szeptała w Antycznym języku, ale wszystkie słowa były pomieszane. Przemówiła też po Włosku… coś jak lasiami endaj? Coś takiego?

- Lasciami andare –powiedział Alvise.

- Co to znaczy?

- To znaczy „pozwól mi odejść” – drobny głos dobiegł z za niego. Micol przecierała oczy. – Ktoś powstrzymał ją od rozmowy z tobą.

- Powiedziała, że wróci – wyszeptała Sara w półmrok, wiązka światła latarki lśniła na trawie pod jej nogami.

Micol westchnęła w ciemności.

- Jeżeli ten, który zabrał ją dzisiaj, jej na to pozwoli.