43. Figlia Mia

43

Figlia Mia

Ja, którego widzę w tobie

Jest tą częścią ciebie, której nienawidzę

Wenecja

Usłyszeli jej krzyki rozbrzmiewające w Pałacu. Winter, która pomagała Cosimie piec chleb, pobiegała tak szybko jak tylko mogła, przez freskowane hole. Gdy dobiegła do Lucrezii, uklękła obok niej. Krzyki Włoszki ucichły i była nieruchoma jak lalka.

- Lucrezia? Co widziałaś? – wyszeptała niecierpliwie, ocierając pot z twarzy dziewczyny koronkową chusteczką, którą Cosima trzymała na stoliku nocnym.

W tym momencie Conte Vendramin wtargnął do pokoju.

- Co powiedziała? Coś o Alvisie? – zapytał z nadzieją.

- Jeszcze nic.

- Lucrezia. Figlia Mia – zaczął, ale wtedy jego córka mu przerwała.

- Muszę jej przypomnieć – powiedziała po angielsku.

- Co, Lucrezio? Co? Przypomnieć komu?

- Muszę przypomnieć jej, że jest Sarą Midnight.

Spojrzenia Conte Vendramina i Winter się spotkały. Nie mieli pojęcia, co Lucrezia miała na myśli, ale oboje mogli wyczuć zmianę w atmosferze, zrządzenie losu. Nadszedł dzień rozrachunków. Przyszłość Sekretnych Rodzin była rozgrywana w Świecie Cieni i w jakiś sposób, Sara była kluczem.

- Czy Niall żyje? – wymamrotała Winter, ale wiedziała, że Lucrezia nie odpowie. Jej bezsensowne szeptanie już powróciło.